3 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΧΙΜΠΑΤΖΗ,
ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ
ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ, ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
Στις 25/6/2022 έγινε γνωστό μέσω ειδησεογραφικών site ότι το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο σκότωσε εν ψυχρώ έναν χιμπατζή αφού τόλμησε να αποδράσει από το κλουβί - κελί του. Αυτό το περιστατικό δεν αποτελεί μια πρωτόγνωρη στιγμή βίας από το ΑΖΠ, αφού 4 χρόνια πριν από την δολοφονία του, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ δύο τζάγκουαρ που είχαν επίσης αποδράσει από τη φυλακή τους τον Δεκέμβρη του 2018.
Ο χιμπατζής που δολοφονήθηκε, μόλις 26 ετών, μπορεί στα μάτια των ανθρώπων να είχε μετατραπεί σε ένα «έκθεμα», στερημένο από δικαιώματα ή βούληση. Δεν σκότωσαν "απλώς" έναν χιμπατζή αλλά ένα άτομο, μέλος μιας κοινότητας, καταδικασμένο να ζει ως ιδιοκτησία του ΑΖΠ. Πίσω από τα ηλεκτροφόρα σύρματα, μερικοί τον θρηνούν, τον νοσταλγούν, αναρωτιούνται τι του συνέβη, ή ίσως γνωρίζουν πολύ καλά, αφού πιθανόν να άκουσαν την τελευταία του κραυγή μετά την «εξουδετέρωσή» του.
Η ίδια η πράξη της απόδρασης, έστω και προσωρινής, αποδεικνύει ότι αυτά τα ζώα δεν βρίσκονται σε κλουβιά από επιλογή. Δεν «μαθαίνουν» να ζουν σε αιχμαλωσία, ούτε συνηθίζουν τη φυλακή ώστε να τη θεωρούν φυσιολογική κατάσταση. Ουρλιάζουν, περπατούν νευρικά, αυτοτραυματίζονται, πηδούν φράχτες, μασάνε σίδερα, σπάνε τζάμια, λυγίζουν λαμαρίνες και αρπάζουν κάθε ευκαιρία να δραπετεύσουν, πολεμώντας για το πιο βασικό δικαίωμα που τους κλέβουν: την ελευθερία. Δεν δολοφονούνται επειδή είναι επικίνδυνα, αλλά επειδή οι δεσμοφύλακές τους και το κοινό τα θεωρούν αναλώσιμα.
Ιστορικά, οι ζωολογικοί κήποι ήταν και είναι μέρη βασανιστηρίων και φυλάκισης. Με τη δικαιολογία της «εκπαίδευσης» και της «επαφής με τη φύση», τα ζώα απάγονται βίαια από τα περιβάλλοντά τους ή αναπαράγονται σε αιχμαλωσία, καταδικασμένα σε μια ζωή πίσω από κάγκελα. Η ιδέα ότι οι ζωολογικοί κήποι ευαισθητοποιούν για την άγρια ζωή είναι μία τρομακτική ψευδαίσθηση, δεν υπάρχει τίποτα «φυσικό» στην επιβολή μιας ισόβιας φυλάκισης. Η μόνη «επαφή» που προσφέρουν είναι με μια εικόνα κυριαρχίας: ασθενή σώματα, κενά βλέμματα και νευρωτικές συμπεριφορές που γεννιούνται από την αιώνια αιχμαλωσία. Εν τω μεταξύ, όσα επιχειρούν να δραπετεύσουν, όπως τα τζάγκουαρ και ο χιμπατζής που δολοφονήθηκαν στο ΑΖΠ, εκτελούνται επί τόπου για το «έγκλημα» του να θέλουν να ζήσουν ελεύθερα. Αν οι ζωολογικοί κήποι μας διδάσκουν κάτι, αυτό είναι η βάναυση πραγματικότητα της ανθρώπινης τυραννίας έναντι των ζώων. Δεν απαιτούμε μεγαλύτερα ή καθαρότερα κλουβιά. Απαιτούμε την απελευθέρωση όλων των ζώων που φυλακίζονται, την επιστροφή τους στα φυσικά τους περιβάλλοντα και το τέλος της εκμετάλλευσής τους.
Το Αττικό Πάρκο είναι ένα ίδρυμα εγκλεισμού, φυλάκισης και βασανισμού, οι ιδιοκτήτες του κάνουν μπίζνα την αιχμαλωσία και συμβάλλουν στη διατήρηση του ιδεολογικού υπόβαθρου που καθιστά τη ζωή και τη γη εξαγοράσιμη. Η ίδια ιδεολογία που συντέλεσε στο έγκλημα της δολοφονίας του χιμπατζή, και κάθε άγριου και μη ζώου δε θα εκλείψει μέχρι να κλείσει το ΑΖΠ και κάθε δομή φυλάκισης και άσκησης εξουσίας,
Ανυποχώρητος αγώνας μέχρι την ολική απελευθέρωση, μέχρι το κάψιμο και των τελευταίων φυλακών.
Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΓΡΙΩΝ ΖΩΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΑΓΡΙΩΜΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΤΩΝ ΖΩΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΗΠΩΝ
