Τον Ιούλιο του 2015 συμπυκνώθηκε πολιτικά η κοινωνική αντίδραση στη βίαιη επιβολή των μνημονίων της σκληρής ταξικής λιτότητας. Με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στις 5 του Ιούλη η εργατική τάξη, η νεολαία, η κοινωνική πλειοψηφία θα κάνει μία ανεπανάληπτη δήλωση αποφασιστικότητας απέναντι στους εκβιασμούς των κάθε λογής εκπροσώπων της ντόπιας άρχουσας τάξης, των δανειστών αλλά και της ενορχηστρωμένης διεθνούς συστημικής προπαγάνδας εκφοβισμού του λαού. Την δύναμη του λαού ωστόσο και την αποφασιστικότητα δεν την επέδειξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πέρασε από την Βουλή μαζί με τις ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το 3ο μνημόνιο και υπό αυτό το μνημονιακό πλαίσιο κυβέρνησε ως το 2019. Αλλά και οι αριστερές δυνάμεις, μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που αντιταχθήκαμε σε αυτή την εξέλιξη δεν καταφέραμε δυστυχώς να ανοίξουμε έναν άλλο δρόμο. Έναν δρόμο που δεν θα περιλάμβανε μόνο μια διαφορετική πολιτική βούληση, αλλά την οργάνωση της εργατικής τάξης και του κόσμου της εργασίας συνολικότερα στην αντιπαράθεση με την εγχώρια άρχουσα τάξη, συγκρούσεις με τους κρατικούς μηχανισμούς, ρήξεις με το σύστημα της ευρωζώνης που έδειξε τα δόντια του με τον τραπεζικό στραγγαλισμό.
10 χρόνια μετά από το 2015 ο κόσμος των “από κάτω”, η κοινωνική πλειοψηφία έχει υποστεί και υφίσταται σφοδρή και συνεχόμενη μνημονιακή επίθεση στους όρους της εργασίας και της ζωής της. Ακρίβεια, ανεργία, λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις παντού, αστυνομικό κράτος, αυταρχισμός και καταστολή, τα χαρακτηριστικά της ακρο – κεντροδεξιάς κυβέρνησης του Μητσοτάκη που σήμερα αποδοκιμάζεται πλειοψηφικά από την κοινωνία, δημοσκοπικά αλλά και με το κίνημα των Τεμπών, ωστόσο δεν απειλείται άμεσα πολιτικά!
Σε αυτό το πλαίσιο θέλουμε να συζητήσουμε όχι επετειακά, αλλά για να βγάλουμε συμπεράσματα για τα επόμενα βήματά μας. Οργανώνουμε τη συζήτησή μας σε 4 άξονες
• 10 χρόνια μετά συζητάμε για την περίοδο 2010 – 2015, για την ιστορική κλιμάκωση της μαζικής κοινωνικής κινητοποίησης και δράσης, από το εργατικό κίνημα και τις δεκάδες γενικές απεργίες, τις “πλατείες” και τις μαζικές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα μέχρι την οργάνωση απ’ τα κάτω λαϊκών συνελεύσεων και δικτύων αλληλεγγύης. Για την κοινωνική διεργασία που απέδωσε ένα τέτοιο μέγεθος κλιμάκωσης της πάλης, και για την οξύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση εκείνης της περιόδου εντός της οποίας δημιουργήθηκε. Συζητάμε για τις τότε πολιτικές και προγραμματικές επιλογές των βασικών αριστερών ρευμάτων και δυνάμεων. Συζητάμε κριτικά και αυτοκριτικά για το κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που οδήγησε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για τις ελπίδες που γέννησε αλλά και τη μνημονιακή μετάλλαξή της.
• Συζητάμε για ζητήματα στρατηγικής και τακτικής, για το “ενιαίο μέτωπο”, τη μεταβατική πολιτική και το ερώτημα της “κυβέρνησης της Αριστεράς”, για τη μαζική πολιτική και το όραμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής στον 21ο αιώνα.
• Συζητάμε για τη “συνάντηση” μιας ορισμένης εκδοχής Αριστεράς με την κυβέρνηση και το κράτος, ειδικά τους πρώτους μήνες του 2015 και τα συμπεράσματα που βγαίνουν για τη στρατηγική μας: για τη σημασία των πολιτικών επιλογών και της κοινωνικής οργάνωσης, για τη λειτουργία του πλαισίου της ευρωζώνης και της ΕΕ, αλλά και των κρατικών μηχανισμών. Συζητάμε για τη στάση του κινήματος, αλλά και για τις εναλλακτικές επιλογές που θα μπορούσε να είχε κάνει ένα αριστερό ριζοσπαστικό μπλοκ δυνάμεων για να υπάρξει μια άλλη διέξοδος στη συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
• Συζητάμε με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα και την ανάγκη να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα από μία πρόσφατη ιστορική εμπειρία μεγάλης κλιμάκωσης της ταξικής και πολιτικής πάλης στην Ελλάδα που βρέθηκε στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής, τόσο των “από πάνω” όσο και των λαών, των κινημάτων, και της αριστεράς, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.
Στον επικίνδυνο κόσμο της κλιμάκωσης των εξοπλισμών, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων και πολέμων, στην Ουκρανία και όχι μόνο, της γενοκτονικής βίας του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, της ανόδου και της απειλής της ακροδεξιάς, του ρατσισμού, του σεξισμού και του φασισμού, της οικολογικής καταστροφής και της διαρκούς ταξικής επίθεσης στην εργατική τάξη και ευρύτερα στους/ στις “από κάτω”, προβάλλει ως επείγουσα ανάγκη η ύπαρξη μαζικής αριστεράς, χρήσιμης στο κίνημα, στους αμυντικούς αγώνες και στην προετοιμασία αντεπίθεσης, στη διεκδίκηση άμεσων νικών, με απαντήσεις και επιλογές απέναντι στις πολιτικές προκλήσεις και ταυτόχρονα αριστερά ανατρεπτική που διεκδικεί τον ιδεολογικοπολιτικό συσχετισμό, την ιστορική επικαιρότητα της ανατροπής του καπιταλισμού για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό στον 21ο αιώνα.
