Μια παράσταση χορού για μικρούς και μεγάλους. <<Τα παιδιά με την αγνή τους βούληση και αισιοδοξία μας δίνουν ελπίδα..>>
•Χορογραφίες - Διδασκαλία - Σύλληψη Παραμυθιού - Σκηνικά - Μουσική επιμέλεια:
Χαρά Παντελέων
•Τεχνική επιμέλεια - Φωτισμός: Νίκος Γλέζος
•Ένα παραμύθι ελεύθερης καλλιτεχνικής προσέγγισης με αφορμή κάποια ιστορικά στοιχεία που καταγράφει ο αείμνηστος Αντώνης Γ. Κουκουλάς στο βιβλίο του ΛΟΥΤΡΑΚΙ & ΘΕΡΜΑΛΙΣΜΟΣ
Οι Thermes είναι ένα αλληγορικό παραμύθι. Στην αρχή, παρουσιάζεται ο άνθρωπος που κυριεύεται από τη ματαιοδοξία και την απληστία, επιχειρώντας να υπονομεύσει θεμελιώδεις ηθικές αξίες. Στο τέλος, όμως, έρχεται η συνειδητοποίηση: τα παιδιά δίνουν το παράδειγμα, ενώ εκείνος αντιλαμβάνεται πως μπορεί να απελευθερωθεί και να διαμορφώσει ένα παρόν ικανό να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον.
Το παραμύθι εμπλουτίζεται με αναφορές σε τοπικά τοπωνύμια και αρχαίες ονομασίες της περιοχής, συνδέοντας τη μυθοπλασία με την ιστορική μνήμη και την πολιτιστική ταυτότητα του τόπου.
Μια φορά και ένα καιρό, ήταν μια μαγική πόλη που την έλεγαν Θέρμες. Την αποκαλούσαν <<πόλη των νερών>> και ηταν προς τιμήν της Θερμίας Αρτέμιδας, προστάτιδας των θεραπευτικών ιαματικών νερών. Ο Απόλλων, είχε χτίσει τον θρόνο του εκεί, υμνώντας με την λύρα του το φως, την υγεία, την ιαματικότητα και την μαγεία του περιβάλλοντος. Εξού και το ηλιοβασίλεμα της πόλης, που ήταν χάρμα οφθαλμών. Βυθιζόταν άλλοτε άγρια και άλλοτε ήρεμα, σε μια απρόβλεπτη βαθειά θάλασσα, που έδινε την σειρά της, στο ακρωτήριο Ηραίον και στην λίμνη Εσχατιώτις. Κι ύστερα, σε ένα καταπράσινο βουνό. Το βουνό των Γερανείων.
Σε αυτή την πόλη, ζούσαν άνθρωποι και μαγικά πλάσματα. Οι άνθρωποι κατοικούσαν εκεί χωρίς να τους λείπει τίποτα. Παρόλα αυτά, δεν ήταν ευχαριστημένοι. Ήταν γνωστοί και ως Δεσμώτες, γιατί ήταν δέσμιοι των παθών και των επιλογών τους. Ανάμεσα τους, ζούσαν και μυθικές νύμφες. Οι Απολλώνιες, οι κόρες του ήλιου, κεντούσαν το ξημέρωμα προσφέροντας γαλήνη και φώτιση. Οι Δρυάδες, με τον χορό τους προστάτευαν το βουνό και ζούσαν στην πίσω πλευρά του, κοντά στο ποτάμι της Μπίβας, σε ένα πυκνό και μαγικό δρυοδάσος. Οι Αλκυόνες, με τα πανέμορφα φτερά τους, πετούσαν άλλοτε πάνω από το Διόκαστρον και την Οινόη και άλλοτε ψηλά στη Πετροβούνα Ντουσκιά, αγναντεύοντας τις Αλκυονίδες νήσους. Πότε πότε, κατέβαιναν χαμηλά στις σμαραγδένιες παραλίες με τα λευκά βότσαλα.
Οι Αρτέμιδες, προστάτιδες των μικρών παιδιών και άγρυπνοι φρουροί στο βράχο της Περαίας. Η όμορφη νύμφη του νερού Νηρηίδα και μοναδικό σύμβολο της πόλης, ντυμένη με ένα ολόχρυσο φόρεμα και ένα καταγάλανο φουλάρι, κρατούσε τα θερμά νερά στους ώμους της. Και τέλος, οι φτερωτές Ερινύες, κόρες της νύχτας, γνωστές και ως Τύψεις που κυνηγούσαν τους ανθρώπους. Ζούσαν μέσα σε σπηλιές στις πρόποδες του βουνού, μαζί με την βασίλισσα τους Αληκτώ.
Μια μέρα λοιπόν, οι Δεσμώτες αποφάσισαν να κάνουν μια συμμαχία με τις φτερωτές Ερινύες. Θα τους έδιναν την κυριαρχία της πόλης, σε αντάλλαγμα να τους χαρίσουν τα φτερά τους. Όμως, οι Ερινύες αθέτησαν την συμφωνία τους και κυνήγησαν τους Δεσμώτες. Κατέκτησαν και έκαναν στάχτη την πόλη, φυλακίζοντας τις Αρτέμιδες. Οι Απολλώνιες και οι Αλκυόνες βοήθησαν τις Αρτέμιδες να αποδράσουν για να προστατεύσουν τα παιδιά, καθώς πιστεύαν πως είναι είναι η μόνη τους ελπίδα για να σωθούν. Ωστόσο, οι Δεσμώτες για να απαλλαγούν από τις Ερινύες, επιδίωξαν την πτώση της Νηρηίδας. Πλεον, το μέλλον αυτης της πόλης ήταν αβέβαιο. Άραγε τα παιδιά θα τα καταφέρουν;
