Wernisaż wystawy "Tykocińskie Miraże"

Każdy fotograf ma swoje ulubione miejsce, do którego wraca, kiedy potrzebuje poczuć coś więcej niż tylko światło i cień. Dla mnie takim miejscem jest Tykocin – małe, historyczne miasteczko nad Narwią, które o wschodzie słońca odsłania swój najpiękniejszy, niemal baśniowy wymiar.
Kiedy pierwsze promienie słońca muskają dach kościoła i odbijają się w spokojnej tafli rzeki, Tykocin zamienia się w scenę, na której rozgrywa się spektakl ciszy i koloru. Zamek, kościół, most , łąki – znane z dziennej rzeczywistości – o poranku zyskują nowy, malarski charakter. Powietrze jest wtedy gęste od historii i światła. Każdy kadr pachnie czasem, który się zatrzymał.
Nie potrzebuję efektów specjalnych – wystarczy lekka mgiełka nad Narwią, śpiew ptaków i to miękkie światło, które nie pyta, czy jestem gotowa. Po prostu przychodzi. Cicho. Po swojemu. I za każdym razem – inaczej.
Tykocin nie jest tylko miejscem – to stan ducha. A o świcie to duch budzi się pierwszy.