ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΟΙ ΜΥΘΟΙ για 2 παραστάσεις στις 8 και 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στο ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΑΥΡΙΑΚΟΣ.
Υπόθεση
Οι ατομικές βόμβες που ρίξανε οι Αμερικανοί στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι το 1945 άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Παρόλο τον φόβο της ολικής καταστροφής όμως, η ανθρωπότητα δεν σταμάτησε να διεξάγει πολέμους με άλλους τρόπους. Πώς θα εξελιχθεί άραγε το ανθρώπινο είδος μετά από χιλιάδες χρόνια; Θα καταφέρει άραγε να ξεφορτωθεί τη βιολογική του υπόσταση; Σε τι θα μετουσιωθεί η συσσώρευση της γνώσης και της δύναμης;
Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, στο τέλος της ζωής του, δίνει τη δική του εκδοχή για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ως ένας ιδιαίτερος «προφήτης», αναλύει όλα αυτά τα διαχρονικά ζητήματα που μας απασχολούν. Οι ανησυχίες του είναι επίκαιρες και μας βοηθάνε να δούμε πώς θα ξεπεράσουμε τις Σκοτεινές Εποχές που ζούμε.
Για την παράσταση
Η ομάδα μας φέτος κλείνει 25 χρόνια ζωής και δημιουργίας. Οι εμπειρίες που έχουμε αποκτήσει, μέσα από αυτό το ταξίδι, είναι πολλές. Οι εποχές αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς και είναι φορές που η ματαιότητα μάς έχει καταβάλλει. Και τότε εμφανίζεται ως «από μηχανής θεός» κάτι που θα μας δώσει ώθηση και θα μας πεισμώσει να συνεχίσουμε. Αυτόν τον ρόλο έπαιξε φέτος ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω.
Οι «Αλλοπαρμένοι μύθοι» γράφτηκαν το 1948. Είναι έξι αυτοτελείς ιστορίες που περιγράφουν το πέρασμα των μελλοντικών αιώνων και χιλιετηρίδων. Η πρώτη ιστορία ξεκινάει με το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ η έκτη και τελευταία ιστορία καταλήγει στην ανθρωπότητα που θα ζει χιλιάδες, ίσως κι εκατομμύρια έτη μετά. Σε αυτές τις έξι ιστορίες προσθέσαμε ένα μικρό θεατρικό του Σω ως πρόλογο. «Ο Άρθουρ και η ακετόνη» περιγράφει τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και πώς οι Άγγλοι «χάρισαν» την Παλαιστίνη στους σιωνιστές.
«Συναντηθήκαμε» τυχαία με το «αλλοπαρμένο» αυτό έργο του Σω κι ενθουσιαστήκαμε. Τον μελετήσαμε και προσπαθήσαμε μέσα από την τσίρι ματιά μας να τον κατανοήσουμε και να τον αποδώσουμε. Ο Σω υποστήριζε πως η αναζήτηση της γνώσης και της δύναμης δεν σταματάει ποτέ. Καταπιάνεται με βαθιά φιλοσοφικά και πολιτικά θέματα χρησιμοποιώντας το καυστικό του χιούμορ, το οποίο ήταν και το βασικό μας εφόδιο για να διηγηθούμε τις φουτουριστικές ιστορίες του. Θέμα του η εξουσία κι ο πολέμος, η τεχνολογία και το μέλλον, η διδασκαλία κι η μάθηση.
Δεν είναι αισιόδοξος για το τι θα ακολουθήσει, αλλά μέσα από τα κείμενά του διαγράφονται, ξεκάθαρα, όλες οι δυνατές επιλογές. Ας επιλέξουμε, λοιπόν, πώς θέλουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας, ποιους δρόμους θα διαλέξουμε, τους ανθρώπους με τους οποίους θα συμπορευτούμε στον δρόμο της ελευθερίας και της αλληλεγγύης.
«...Και ποια μπορεί να είναι η άμυνα; Μέσα στον ερμαφροδιτισμό των ημερών όπου η επιθετική κριτική δεν σπάει τα μούτρα της σ’ έναν σκληρό τοίχο, αφού τίποτα πια δεν συναντιέται και δεν συγκρούεται με τίποτα, αλλά βουλιάζει και προστίθεται στο υπάρχον, η καλύτερη άμυνα ίσως τελικά να μην είναι η επίθεση αλλά η μίμηση του σκαντζόχοιρου: όχι το χριστιανικά και αισθητικά κατοχυρωμένο “μη μου άπτου” του ευαίσθητου άνθους που ανήκει από τώρα κιόλας στην κομβιοδόχη του μέλλοντος, αλλά η αδικαίωτη και μονότονη άρνηση του ξεράγκαθου: “Όσα είπαμε παλιά ισχύουν”» (Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Η «Ρωμιοσύνη» στον Παράδεισο, εκδ. Έρασμος, 1983)
Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας και όλες τις τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.
|
