Խորը կարմիրը թույլ է տալիս մեզ գիտակցել անսահմանը՝ առանց կորցնելու սեփական փորձը։ Սա խորը հայացք է դեպի ներս, որտեղ անձնականն ու անսահմանը համընկնում են՝ առանց միմյանց ոչնչացնելու։ Եվ գուցե հենց այս զուգադիպության մեջ է թաքնված իրական ինքնաճանաչումը:
Առաջին անգամ սիրահարվեցի կարմիրի խորությանը, երբ մայրս բալի կոմպոտ էր պատրաստում։ Ես երբեք չէի շտապում խմել այն՝ հիանում էի նրա խորությամբ։ Մանկուց զգում էի, որ գույնը միայն տեսողական երևույթ չէ, այլ ավելին՝ մարմին, հիշողություն, գիտակցություն։ Այս շարքը նման է մի ընթացքի, որտեղ գույնը խտանում է տարածության մեջ և ճեղքում մակերեսը։ Այստեղ կարևորը կարմիրի ագրեսիվ ուժը չէ, այլ նրա հմայիչ խորությունը։ Ես պեղել եմ կարմիրը որպես ժամանակի տարր. այն կարող է լինել խիտ, թափանցիկ, տաք՝ նույնիսկ այրող։ Սա մի տարածություն է, որտեղ դու չես նայում, այլ մտնում ես՝ ինչպես հիշողության, հոտի, տաք օդի, ինչ-որ մեկի լուռ ներկայության կամ բացակայության մեջ։
Deep red allows us to perceive the infinite without losing our own experience. It is a deep look inside ourselves, where the personal and the infinite coincide without destroying each other. And perhaps it is in this coincidence that true self-knowledge lies.
I first fell in love with the depth of red when my mother was making cherry compote. I was never in a hurry to drink it, I admired its depth. Since childhood, I have felt that color is not just a visual phenomenon, but more: a body, a memory, a consciousness. This series is like a process where color thickens in space and breaks the surface. What is important here is not the aggressive power of red, but its enchanting depth. I have explored red as an element of time: it can be dense, transparent, hot, even burning. This is a space where you do not look, but penetrate, like a memory, a smell, warm air, someone's silent presence or absence.
Глубокий красный позволяет нам осознать бесконечное, не теряя собственного опыта. Это глубокий взгляд внутрь себя, где личное и бесконечное совпадают, не разрушая друг друга. И, возможно, именно в этом совпадении и заключается истинное самопознание.
Впервые влюбился в глубину красного, когда мама варила вишнёвый компот. Я никогда не спешил его пить — любовался его глубиной. С детства я чувствовал, что цвет — это не просто визуальное явление, а нечто большее: тело, память, сознание. Эта серия подобна процессу, в котором цвет сгущается в пространстве и прорывается на поверхность. Здесь важна не агрессивная сила красного, а его завораживающая глубина. Я исследовал красный как элемент времени: он может быть плотным, прозрачным, горячим, даже обжигающим. Это пространство, куда не смотришь, а проникаешь — как во воспоминание, запах, тёплый воздух, в чьё-то безмолвное присутствие или отсутствие.
Also check out other Exhibitions in Yerevan.
|
