Na de dood van Alexander de Grote ontstaan in de Griekse wereld meerdere filosofische stromingen, naast de scholen van Plato en Aristoteles. Een van de belangrijkste daarvan is het stoïcisme, met vertegenwoordigers als Epictetus, Seneca en niemand minder dan keizer Marcus Aurelius. Deze filosofen situeren de mens in de gehele kosmos, maar leggen de nadruk op emotionele zelfbeheersing: we kunnen de kosmos niet veranderen, maar onze aanvaarding ervan, onze gelatenheid, en onze zielenrust, die hebben we zelf in de hand.
Het stoïcisme oefende een diepgaande invloed uit op het christendom, en is daardoor voor ons in de Westerse wereld heel herkenbaar.
