Προβολή της ταινίας μικρού μήκους "Μαινάδες", μιας ταινίας για την έμφυλη βία και την αστική αποξένωση, Δευτέρα 14 Ιουλίου στις 20:00 στην αυλή του Κοινωνικού κέντρου Ovradera. Θα ακολουθήσει συζήτηση με την Σκηνοθέτρια και μέλη της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης.
Στην ελληνική μυθολογία, οι μαινάδες ήταν νύμφες, οι θηλυκές σύντροφοι του θεού Διόνυσου. Η λέξη μαινάς εμφανίζεται στο ομηρικό έπος όπου σχετίζεται με τη μανία. Χαρακτηριστικό τους ήταν η εκστατική βία, η πέρα από κάθε λογική, υπερκινητική και βίαιη συμπεριφορά.
Σε μια φαινομενικά ήσυχη οικογενειακή πολυκατοικία στη Θεσσαλονίκη, η τριαντάχρονη Μαργαρίτα, μια νιόπαντρη γυναίκα γεμάτη επιθυμίες και όνειρα, και η εξηντάχρονη Μαρία, μια παντρεμένη νοικοκυρά που της αρέσει να φροντίζει τα λουλούδια της και να μαγειρεύει, δύο τόσο διαφορετικές προσωπικότητες που ζουν τόσο παρόμοιες πραγματικότητες συναντιούνται, γνωρίζονται και στο τέλος επαναστατούν η μια δίπλα στην άλλη.
"Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη της Ελλάδας όπου ο ένας μένει πάνω στον άλλον, μας χωρίζουν τοίχοι από τσιγαρόχαρτα. Ακούμε πότε μαγειρεύει και πότε πλένει τα δόντια του ο από πάνω. Ξέρουμε πότε δουλεύει, πότε γκρινιάζει καθώς βλέπει τηλεόραση, μέχρι και το τι ώρα πετάει τα σκουπίδια του “κρυφά“ στον ακάλυπτο επειδή βαριέται να περπατήσει τις σκάλες.
Εκεί ακριβώς βασίζεται η ιστορία μας, πώς ενώ οι άνθρωποι μένουν τόσο κοντά -μεταξύ τους είναι τόσο αποξενωμένοι. Πώς νιώθουμε μόνοι ανάμεσα σε τόσους ορόφους με δεκάδες ανθρώπους. Που ξεκινά, και που τελειώνει πια το “δεν ανακατεύομαι“;
Σε αυτό το αστικό περιβάλλον λοιπόν, παρακολουθούμε δύο γυναίκες, την μια 30 και την άλλη 60 ετών, να διαμένουν στην ίδια πολυκατοικία μαζί με τους συζύγους τους. Πάνω και κάτω τα διαμερίσματα τους. Τις νύχτες καμία από τις δύο δεν κοιμάται, κακοποιούνται από το ίδιο τέρας -κι ας έχει άλλο πρόσωπο, άλλη ηλικία και άλλο όνομα. Τα πρωινά τα περνούν πάντα μαζί. Οι άντρες λείπουν. Πετυχαίνουμε τις δύο γυναίκες σε ένα στάδιο της ζωής τους -γεμάτο ματαιότητα. Έχουν περάσει χρόνια μόνες, και το να κρατούν η μία το χέρι της άλλης φαίνεται αρκετό, μέχρι που η βία φτάνει σε ένα τόσο τραγικό στάδιο που φαίνεται να μην τους αφήνει επιλογή.“
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
