Zapoznamy się z historią Burmistrza Joseph Heusera który doprowadził miasto Mysłowice do rozkwitu .pokażemy wam jego spuściznę która jest do tej pory w naszym mieście. Miejsce zbiórki pod przewiązką na ulicy Powstańców 23 Heuser Joseph
Joseph Heuser urodził się 26 lipca 1865 roku w Königswinter /Nadrenia
w rodzinie właściciela dóbr szlacheckich. Ukończył Królewskie Gimnazjum w Aachen /Akwizgran/, a następnie studiował prawo i ekonomię na uniwersytetach w Heidelbergu, Marburgu i w Bonn. Doktor nauk prawnych. Sędzia w Królewskim Sądzie Krajowym w Bonn /1893 - 1900/. Na propozycję władz Rejencji Opolskiej zgłosił się do konkursu na urząd burmistrza miasta Mysłowic. W czasie wyborów uzyskał jednogłośne poparcie radnych oraz 30 września 1899 roku otrzymał nominację na stanowisko burmistrza na 12-letnią kadencję, zaś od 1 marca 1912 roku rada miejska wybrała go na kadencję do 1924 roku. Wraz z żoną Marią Amelią, z domu Schweitzer oraz dwojgiem dzieci /4 lata i 1 rok/ osiedłił się w Mysłowicach i zamieszkał przy ul. Pszczyńskiej 22 /Grunwaldzka/. Dr Heuser wniósł olbrzymi wkład w proces budowy nowoczesnego miasta. W ciągu zaledwie 15 lat przeprowadzono wiele inwestycji, szczególnie w dziedzinie infrastruktury. Większość z nich liczy 90 do 100 lat oraz po dzień dzisiejszy są niezbędnymi w funkcjonowaniu życia miasta. Można więc uznać, że tak duże i trwałe efekty dla DOBRA MIASTA stawiają dr. Josepha Heuser zdecydowanie na czele osób, które zasiadały na najwyższym urzędzie w mysłowickim Magistracie. Wpływ na ożywienie gospodarki miasta miało urządzenie Centrali dla Robotników Rolnych /1903/, rozwój kopalni "Mysłowice", przekraczającej milion ton wydobycia /1911/.Rozbudowa urządzeń komunikacji kolejowej, jak dworca towarowego /1902/, dworca pasażerskiego /1910/, parowozowni dla 30 parowozów /1910/. Miasto połączono linią tramwajową z Katowicami /1900/. W dziedzinie gospodarki komunalnej na uwagę zasługuje opracowanie pierwszego kompleksowego planu zagospodarowania przestrzennego Mysłowic /1907/. Rozbudowano sieć drogową i utwardzono ich nawierzchnie. Pod linią kolejową wydrążono tunele dla ruchu kołowego. Dla celów Stacji Emigracyjnej zbudowano nad ulicą Powstańców przewiązkę zwaną mostem westchnień /1908/.Urządzoną na kopalni "Mysłowice" łaźnię udostępniono także mieszkańcom /1902/. Zbudowano Elektrownię Miejską /1913/ Prócz dalszej rozbudowy górniczego osiedla mieszkaniowego na Piasku powstały nowe osiedla robotnicze w rejonie ulicy Wojska Polskiego i Wyspiańskiego /tzw. Klachowiec/ oraz ulic Miarki i Robotniczej. Przy ul. Mikołowskiej zbudowano wielosegmentowy kompleks mieszkalny, zwany Bauvereinem /1912 - 1913/. Ekskluzywnymi kamienicami wypełniono plac Wolności i ul. Krakowską. Przy ul. Krakowskiej oddano do użytku okazały gmach Królewskiego Sądu Grodzkiego wraz rozległym budynkiem więzienia z 248 celami /1904/ oraz budynek Głównego Urzędu Celnego przy ul. Oświęcimskiej /1911/ Zbudowano gmachy szkoły powszechnej na Piasku /1903/ i przy ul. Piastowskiej /1914/. Ogromnym osiągnięciem było stworzenie potężnej bazy dla rozwijania szkolnictwa średniego, dzięki której Mysłowice stały się liczącym się ośrodkiem w dziedzinie oświaty. Do użytku oddano okazałe gmachy progimnazjum przy placu Wolności /1902/, Zakładu Kształcenia Nauczycieli, tzw. Preparandy /1906/, Królewskiego Gimnazjum
Męskiego z internatem przy ul. Mikołowskiej /1911/ i obszerny gmach Królewskiego Seminarium Nauczycielskiego z zapleczem mieszkaniowym dla nauczycieli przy ul. Mickiewicza /1913/. Do 1913 roku urządzono 4 przedszkola. Duże znaczenie miało unowocześnienie, budowa i rozbudowa nowych budynków dla lecznictwa i opieki, jak Zakładu św. Józefa /1903/, Szpitala Miejskiego przy ul. Mikołowskiej /1907/, Szpitala Spółki Brackiej przy ul. Bytomskiej /1911 i 1915/ oraz Przytułku dla Nieuleczalnie Chorych - obecnie przedszkole przy ul. Armii Krajowej. W dziedzinie kultury powstał budynek Miejskiej Biblioteki Publicznej w Ogrodzie Zamkowym /1913/, ustawiono pomniki z brązu cesarza Wilhelma I i cesarza Fryderyka III na placu Wolności /1902/. Wystawiano systematycznie sztuki teatralne w przystosowanej sali widowiskowej hotelu Grunwald, zwanej Teatrem Mysłowickim przy ul. Grunwaldzkiej oraz urządzano pierwsze seanse kinowe /1907/. Stworzono warunki dla uprawiania sportu. Powstały kluby KS "Borussia" /1906/ i Kopalniany /1909/ z boiskami gry w piłkę nożną oraz hala sportowa z boiskiem przy ul. Strażackiej /1902/. Przygotowano trasę dla ruchu turystycznego: Rynek - Promenada - Kąt Trzech Cesarstw z wieżą Bismarcka /1904/. Do 1914 roku liczba budynków w mieście wzrosła z 582 do 780 /o 34%/ oraz liczba mieszkańców z 13 385 do 18 969 /41,7%/. Niezwykle prężną i skuteczną działalność prowadził dr. Heuser jeszcze w pierwszych dwóch latach pierwszej wojny światowej. Od 1916 roku najważniejszym zadaniem burmistrza było zapewnienie mieszkańcom żywności. Również na tym polu kazał się bardzo przedsiębiorczy. Za zasługi dla rozwoju i rozbudowy miasta dr Heuser odznaczony został przez cesarza Rzeszy Niemieckiej Orderem Korony klasy 4 oraz Krzyżem Zasługi za Pomoc Wojenną. W czasie wojny coraz częściej powtarzały się niezwykle agresywne ataki na mysłowickich Niemców i dr. Heusera ze strony członków radykalnego bloku antykatolickiego. Utworzyli go polscy robotnicy zakordonowi pracujący na kopalni "Mysłowice", a rekrutujący się z przygranicznych terenów Kongresówki i zaboru austriackiego. Ataki rozpoczęły się w grudniu 1918 roku oraz nasilały się w miarę zbliżania się końca wojny. 11 listopada 1918 roku nastąpiła likwidacja zaborów i tereny po drugiej stronie Przemszy znalazły się w granicach odrodzonego państwa polskiego. Kilka dni później robotnicy zakordonowi podejmowali stałe ataki na Niemców, szczególnie zaś po 7 grudnia 1918 roku, gdy robotnicy weszli w skład mysłowickiej Rady Ludowej. Dr Heuser starał się z nią współpracować. Jednak ciągłe zarzuty i oskarżenia, pod adresem burmistrza o defraudację, ze strony ludzi -jak pisała prasa -"z instynktem zwierząt drapieżnych ukrywających się pod płaszczykiem sprawiedliwych", mieniących się "przyjacielami ludu" sprawiły, że zaszczuty burmistrz dr. Heuser wyjechał z rodziną do Wrocławia, gdzie 1 marca 1919 roku, a więc dokładnie w ósmą rocznicę ponownego wyboru na urząd burmistrzowski, popełnił samobójstwo". Wcześniej napisał list pożegnalny do przewodniczącego rady miejskiej, w którym stwierdził, że "w bezdusznym systemie rad przyszło mi współpracować z zarządcą kopalni "Mysłowice", któremu powierzył sprowadzanie słoniny dla miasta z Polski i Galicji". Nieuczciwość ludzi miała sprawić, że " bez winy i osobistego wykroczenia, obarczony ciężką winą samobójstwa, dr Heuser uciekł ze wspólnoty, której zamieszania i przeciwności, również w silniejszych naturach wywołać muszą nieprzezwyciężony wstręt". W kilku gazetach ukazała się następująca notatka:
"Z naszego grona ubył człowiek nadzwyczajnie uzdolniony i pilny.
Człowiek niezwykłej uczciwy , który swoje poglądy, wypełnione
wolnością myślenia każdego czasu wyrażał nieomylnie i odważnie.
Czynił starania w kierunku rozwoju gospodarczego i kulturalnego
naszej wspólnoty - Mysłowic. Zadania, które sobie postawił wykonywał
z wielką energią. Jako krasomówca potrafił przekonywująco pozyskać
wszystkich dla swoich jasno przemyślanych planów. W ten sposób stworzył dla miasta Mysłowic wiele pięknego i pożytecznego oraz jako syn prowincji nadreńskiej zdołał jego mieszkańców szybko pozyskać.
Trwała i pełna honoru pamięć oddanego miastu burmistrza pozostanie
w naszej społeczności na wiele dziesięcioleci"
Alfred Sulik
