DO UTRATY TCHU (À bout de souffle)
reż. Jean-Luc GODARD, FRANCJA 1960, 90 minut
wyst. Jean-Paul Belmondo (Michel Poiccard), Jean Seberg (Patricia Franchini), Daniel Boulanger (l’inspecteur Vital), Henri-Jacques Huet (Antonio Berutti), Roger Hanin (Antoine Flachot) (Carl Zubert), Van Doude (Van Doude), Claude Mansard (Claudius Mansard), Liliane David (Liliane), Jean-Pierre Melville (Parvulesco), Jean-Luc Godard (le dénonciateur), Richard Balducci (Tolmatchoff), Jean Douchet (passant au moment de l’accident)
film z polskimi napisami, w wersji zrekonstruowanej cyfrowo.
cykl „Filmowy Tour de France / Tour de France cinématographique” we współpracy z Instytutem Francuskim w Warszawie
https://www.facebook.com/institut.francais.varsovie
Michel Poiccard (Jean-Paul Belmondo) kradnie w Marsylii samochód i rusza nim do Paryża. W pobliżu miasta wpada na policyjny patrol, w czasie ucieczki strzela (ze znalezionego w samochodowym schowku rewolweru) do jednego z policjantów. W stolicy Francji próbuje odzyskać od kumpla pożyczone pieniądze, romansuje z Patricią (Jean Seberg), amerykańską studentką Sorbony, i ukrywa się przed ścigającą go za morderstwo policją... [źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Do_utraty_tchu]
Debiutancki film Godarda jest jednym z najważniejszych dzieł francuskiej nowej fali, w którym kultowe kreacje aktorskie stworzyli: Jean-Paul Belmondo w roli zbiegłego przestępcy (wzorował się na Humphrey'u Bogarcie), oraz Jean Seberg w roli jego dziewczyny, amerykańskiej studentki. Reżyser opowiada w nim prostą, wzorowaną na amerykańskim film noir historię (w jednej ze scen Michel nieprzypadkowo „rozmawia” z plakatem Bogarta), jednak przedstawia ją w nowy sposób: film został zrealizowany w naturalnych plenerach (m.in. na Avenue des Champs-Élysées), kręcono go kamerą „z ręki”, a poszczególne sceny były w znacznej mierze improwizowane. W „Do utraty tchu” zauważalne są także inne reguły Nowej fali – takie, jak swobodna konstrukcja dramaturgiczna czy niekierowanie się zdrowym rozsądkiem przy motywowaniu działań bohaterów: postępują oni nieracjonalnie, kierują się uczuciami i pragnieniami.
Scenariusz jest oparty na opowiadaniu François Truffauta i sfotografowany przez legendę nowej fali: Raoula Coutarda. Muzykę, w tym charakterystyczny jazzowy riff, skomponował Martial Solal. Poprzez swoją dynamikę „Do utraty tchu” na nowo zdefiniowało gramatykę filmową i niemal natychmiast zmieniło bieg światowego kina – to jedno z najważniejszych dzieł francuskiej Nowej Fali.
Film trafił na ekrany 16 marca 1960 roku w czterech kinach i od razu odniósł sukces. W ciągu siedmiu tygodni sprzedano 259 000 biletów: był to jedyny sukces komercyjny Jeana-Luca Godarda.
Oto dwa przykłady recenzji z tamtego okresu: „Łatwość, z jaką Jean-Luc Godard bawił się techniką filmowania i montażu w »Do utraty tchu«, skłania nas do przekonania, że kino to naprawdę bardzo łatwa sztuka! Nie dajmy się zwieść… W rzeczywistości reżyser »Do utraty tchu« ma ogromny talent. (...) W filmie występują również dwaj wybitni aktorzy: panna Jean Seberg i pan Jean-Paul Belmondo”. » (La Revue des Deux Mondes, 15.04.1960). „Na podstawie scenariusza François Truffauta, Jean-Luc Godard dał nam w „Do utraty tchu” najbardziej szalony, ale także najbardziej spójny i najbardziej logiczny film młodego kina francuskiego” (France Observateur, 24.03.1960).
Nagrody: Prix Méliès (1960), Prix Jean-Vigo (1960), Srebrny Niedźwiedź za reżyserię na MFF w Berlinie (1960).
Jean-Luc Godard (3.12.1930-13.09.2022): szwajcarski filmowiec urodzony 3 grudnia 1930 roku w Paryżu.
W 1949 roku Jean-Luc Godard rozpoczął studia etnologiczne na Sorbonie. W tym czasie zaczął regularnie uczęszczać do „ciné-clubu” i kin w paryskiej Dzielnicy Łacińskiej. Nawiązał przyjaźnie z André Bazinem, François Truffautem, Jacques’em Rivette’em i Éricem Rohmerem. Kiedy André Bazin założył „Cahiers du Cinéma” (1951), Godard, Rivette i Rohmer byli jednymi z pierwszych, którzy pisali dla magazynu. Jean-Luc Godard podpisywał się własnym nazwiskiem lub pseudonimem Hans Lucas (po niemiecku Jean-Luc). W latach 50., wraz z reżyserami Nowej Fali, Godard przedstawił ostrą krytykę ówczesnego kina francuskiego w „Les Cahiers du Cinéma”, które nazwali „kinem staromodnym”.
W 1954 roku wyreżyserował swój pierwszy film krótkometrażowy: „Operation Beton”. Jednak dopiero w 1959 roku wyreżyserował swój pierwszy film fabularny: „Do utraty tchu”, który odniósł ogromny sukces zarówno wśród krytyków, jak i publiczności i stał się sztandarowym filmem Nowej Fali. Był to początek serii filmów, w których Godard na nowo wyobraził sobie kino, kształtując formy narracji: „Kobieta jest kobietą”, „Żołnierzyk” (ocenzurowany, ponieważ otwarcie poruszał temat wojny algierskiej), „Karabinierzy”, „Pogarda”, „Szalony Piotruś”, „Alphaville”, „Męski-żeński”.
W maju 1968 roku Godard był aktywny politycznie i brał udział w protestach na Festiwalu Filmowym w Cannes wraz z François Truffautem. Jego kino stało się narzędziem walki z systemem: „Chinka” i „Weekend”. Opowiadał się za kinem idealistycznym, które pozwoliłoby zapanować nad środkami produkcji i dystrybucji.
Od 1973 roku Godard zajmował się komunikacją i technologią. Wideo pozwoliło mu samodzielnie poruszać się po wszystkich etapach łańcucha kreacji i produkcji, stając się jego ulubionym medium. Opuścił Paryż i osiadł w Grenoble, gdzie pracował z Anne-Marie Miéville w Sonimage, firmie produkującej materiały audiowizualne, łączącej film i wideo. Następnie przeniósł się do Rolle w Szwajcarii. Jego produkcje w tym czasie obejmowały: „Numero deux”, „Ici et ailleurs”, „Jean-Luc six fois deux / sur et sous la communication”. W 1980 roku powrócił do kina mainstreamowego, zatrudniając wielu znanych aktorów. Trzykrotnie był nominowany do nagród na Festiwalu Filmowym w Cannes: „Ratuj kto może (życie)" (1980, z Isabelle Huppert i Jacques'em Dutroncem), „Pasja” (1982), „Detektyw” (w 1985, z Johnnym Hallydayem). Godard otrzymał nagrodę Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji za „Imię: Carmen” (1983). Jednak jego filmy nadal wywoływały skandale: „Zdrowaś, Mario” został ocenzurowany we Francji i na całym świecie. W latach 90. Godard powrócił do eksperymentów: „JLG/JLG – autoportret grudniowy”, „Mozart na zawsze”, „Historia/e kina” (osobista filmowa wizja historii kina) oraz „Pochwała miłości”.
Ostatnim długometrażowym filmem Godarda był „Jean-Luc Godard. Imaginacje” (2018). W 2002 roku w plebiscycie magazynu filmowego „Sight & Sound” krytycy umieścili Godarda na trzecim miejscu w rankingu dziesięciu reżyserów wszech czasów. W sierpniu 2010 Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej ogłosiła go laureatem Oscara za całokształt twórczości. Godard nie odebrał jednak tej nagrody osobiście.
[źródło:
http://nezumi.dumousseau.free.fr/godardjl.htm]
-----------
pokaz specjalny: wstęp wolny
Karnet upoważnia do wejścia na wszystkie pokazy płatne DKF i daje pierwszeństwo wstępu na pokazy specjalne.
-----------
wersja testowa strony DKF /w budowie/
http://dkf.ock-ostroleka.pl/
You may also like the following events from DKF Rejs:
Also check out other
Entertainment events in Lomza.
|
