محفل ادبی شبهای بوستون -شب شصتم (ویژه رونمایی کتاب)

با خبری تازه آمده‌ایم... رونمایی کتابی از صنم حریری، نویسنده‌ی خوش ذوق ساکن بوستون. مفتخریم که بگوییم طی برنامه‌ای ویژه، حبیب رحیمی عزیز (نام-آشنای بوستون بزرگ) به رونمایی از کتاب صنم با عنوان «به کودکی که زاده بودم» (نشر مهری) خواهد پرداخت.
برنامه سر ساعت هفت عصر با رونمایی کتاب شروع می‌شود و در ادامه هم بخش هایی از کتاب را خواهیم شنید. شمار محدودی از کتاب صنم هم در محل برنامه برای خرید در دسترس خواهد بود.
برنامه این ماه، بر خلاف برنامه‌های معمول محفل تنها یک بخش است و با پذیرایی ساده‌ای به پایان می‌رسد.

اطلاعات دقیق اتاق برگزاری در همین جا اعلام خواهد شد.

درباره کتاب:
به فرزندی که زاده بودم (نشر مهری) شامل دوازده داستان کوتاه است که در فضایی تیره، اگزیستانسیالیستی و گاه وهم‌انگیز و سوررئال به مضامینی چون نیستی، فقدان و تباهی انسان مدرن می‌پردازد. انسانی که در تلاشی نومیدانه برای درک جایگاه خود در این جهان سراسر بی‌پاسخ، هرچه بیشتر به سمت بی‌ثباتی ذهنی و گسست از واقعیت عینی سوق داده می‌شود. هر داستان تلاشی‌ست برای کاویدن در حفره‌های تاریک روان انسان، در گیر و دار امیدهای شکننده و در آستانه‌ی مرزهای فروپاشی و جنون. این مجموعه تصویری واژگون از جهان عقلانی ارائه می‌دهد، و داستان‌ها نه صرفاً روایت‌هایی از زوال، بلکه هر یک دعوتی‌ست برای تأمل در وضعیت کنونی انسان در جهانی تهی‌شده از قطعیت‌ و ثبات. انسانی که دیگر نه در نظام‌های ارزشی تثبیت‌شده و چارچوب‌های پوسیده پناه می‌گیرد و نه در مدرنیته پاسخ‌ قانع‌کننده می‌یابد. بلکه تنها می‌کوشد و بسیار هم می‌کوشد تا ایستادن در آستانه‌ی نیستی را تاب بیاورد و آشکارا می‌اندیشد به بانگ بلند که در این ورطه‌ی سخت، وجودی را شاید با خود همراه کند.


درباره نویسنده:
صنم حریری زادهٔ یازدهم آبان ماه ۱۳۷۱ هجری شمسی در تهران است. او در کنار فعالیت حرفه‌ای خود در زمینهٔ پزشکی، همواره دل‌بسته به ادبیات بوده و کوشیده تا در میانهٔ این دو، پلی هرچند لرزان و معلق بنا کند. او در حال حاضر ساکن بوستون‌ آمریکاست و در مقطع پسادکترا با دانشگاه هاروارد همکاری دارد. دو سال پس از مهاجرت، به‌واسطهٔ علیرضا جوانمرد -نویسنده و منتقد ادبی- برای نخستین بار با جهان داستان آشنا می‌شود؛ تجربه‌ای پر از حیرت که به سودایی خاموش در او جان می‌دهد. مجموعهٔ به فرزندی که زاده بودم اولین تلاش جدی نویسنده در زمینهٔ ادبیات داستانی و حاصل این آشنایی نیک است. این کتاب، گشوده به تجربه‌های مدرن چون جریان سیال ذهن و سورئالیسم بوده و بیش از آن که به داستان‌پردازی کلاسیک متکی باشد، مخاطب را به تجربهٔ درونی شخصیت‌ها دعوت می‌کند؛ جایی که انسان بر لبهٔ تیز تضادها تاب می‌خورد و مرز میان آگاهی و ناخودآگاه، پیوسته در حال فرو ریختن است. نویسنده بر این باور است که به تعبیر جیمز جویس، هنر چیزی نیست جز خودنگارهٔ ذهنی هنرمند. باشد که به این نگاه وفادار بماند.